ölümü hatırlamak

acı bir gerçek. (bkz: inna lillahi ve inna ileyhi raciun)

Son günlerde unutmak hiç mümkün olmuyor ki hatırlayayım. Kendime 3-4 ay bi süre verdim, sanki ömrümün son aylarını yaşıyormuşum gibi yaşayacağım. Belki daha erken gelir ölüm bilmiyorum. Erken gelse çok daha güzel olacak gibi duruyor ama sabrediyorum bakalım. istediğimiz gibi yaşayamıyoruz bari istediğimiz gibi ölelim

Benim zorlandığım bir şey sanırım. Fakat aklıma bir kere gelince “ben ne yapıyorum burada, etrafımdakiler ne?” gibi soruları artırarak cevaplandırmaya çalışıyorum. Bugün hatırlamamı sağlayan cümle “Ağızların tadını bozan ölümü çok hatırlayın!” idi. tirmizi Kabir ziyareti konusunun devamında olan bir hadisti. Kabir görmek yeterli olmuyor çoğunlukla. Ben o nazarla bakamıyorum. Resulullah (sav) gibi “selam size ey kabir sakinleri” diyebilebilir miyim, hiç sanmıyorum. Sonra buradaki hadisleri okudum. Bazen çok boş bulunduğumu, bir şeyi isterken beraberinde neleri reddettiğimin farkında olmadığımın aydınlanmasını yaşadım. Bu sebeple ölmek istemek gibi bir başlıktan ziyade -ki bu vakitlerde sözlük biraz şey oluyor- yalnızca hatırlamak başlığı daha uygun gözüktü. Ölümü isteme hakkımın olduğunu düşünmüyorum ben, neyine güveniyorsun ulan diye yükseliyorum kendime. Orası sonsuz çünkü. Bir de “dünyaya dönsem bir iyilik daha yapsam” pişmanlığı yaşayacak olmak var. Velhasılı çokça hatırlamak, yokmuş gibi yaşayıp ömrü heba etmemek, kırmamak, küs kalmamak, sevmek, sevilmek çiçek böcek vs

Ölümü hatırlamak farkında olmak bence hayata anlam katıyor. Ölüm hayatın en büyük anlamıdır bana göre. Uğraşıp didindiğin elde ettiğin, elde edemediğin ne varsa anlamsızlaşıcak kaybolucak. Belki istediklerini başarıp belki istediklerini başaramayıp ölüceksin ama eninde sonunda sonuç kaçınılmaz. Ölüm hakikattır. Ot gibi bir hayat yaşamaktansa istediklerinizi başarın iz bırakın en sonunda ölüp gidicek ve kaybolucaksınız.